Kapturki antykoncepcyjne są jedną z barierowych metod zapobiegania ciąży, stosowaną przez kobiety. Wykonuje się je z hipoalergicznych tworzyw na bazie silikonu, a ze względu na różne docelowe miejsca aplikacji przyjmują one zróżnicowane formy:
Kapturki mogą pozostawać do 48h wewnątrz pochwy kobiety, czyli znacznie dłużej niż podobne do nich diafragmy. Dla pełnej skuteczności zakłada się je ok. 6h przed stosunkiem, a usuwa nie wcześniej niż przed upływem 8h. W przypadku kapturków nie istnieje konieczność stosowania środków plemnikobójczych, co zmniejsza prawdopodobieństwo podrażnień i alergii. Są wielorazowe i trudno ulegają zużyciu. Odmiennie do błon antykoncepcyjnych, zmiana wielkości pochwy nie ma wpływu na średnicę używanego kapturka, chociaż jego pierwotny rozmiar powinien być ustalony przez lekarza ginekologa.
Kapturki naszyjkowe i sklepieniowe mogą być stosowane w przypadku istnienia defektów zdrowotnych, takich jak:
Ponadto zmniejszają ryzyko wystąpienia neoplazji szyjki macicy, zapalenia narządów miednicy mniejszej, chlamydiozy, rzeżączki i rzęsistkowicy.
Efektywność antykoncepcyjna dla kapturków waha się w granicach 96-80% w zależności od poprawności aplikacji. Najczęstszą przyczyną niepowodzeń jest w tym przypadku możliwość zsunięcia się osłony z szyjki macicy w trakcie lub po stosunku.
Ginekolodzy rekomendują używanie kapturków kobietom powyżej 35 roku życia, które chcą przejąć kontrolę nad zabezpieczeniem przed ciążą. Ponadto są one całkowicie obojętne hormonalnie dla organizmu i nie zaburzają przebiegu aktu seksualnego. Ze względu na relatywnie niską ochronę, nie poleca się ich stosowania przez bardzo młode kobiety, często nieumiejętnie korzystające ze złożonych przyborów antykoncepcyjnych lub gdy charakter zbliżeń jest spontaniczny i całkowicie przypadkowy.
Wady kapturków dopochwowych:
redaktor serwisu StrefaPrzyjemnosci.pl
autorka książek dla dorosłych