zdrowie intymne

PW – Przedwczesny wytrysk

Przedwczesny wytrysk (PW) to najczęściej diagnozowane zaburzenie seksualne u panów poniżej 60 roku życia. Szacuje się, że problem ten dotyczy nawet 20% mężczyzn, którzy zbyt wczesną ejakulację postrzegają jako rażący defekt, uniemożliwiający im zbudowanie szczęśliwego związku z partnerką. Niegdyś PW leczono jedynie przy pomocy psychoterapii. Dziś jednak wiadomo, że zaburzenia wytrysku mogą mieć również podłoże somatyczne i dlatego coraz częściej stosuje się zaawansowaną farmakoterapię. Z medycznego punktu widzenia nieprawidłową ejakulację można zaklasyfikować jako:

zbyt przedwczesną (w trakcie pieszczot)
przedwczesną (tuż przed wprowadzeniem członka do pochwy)
zbyt wczesną (po kilku lub kilkunastu ruchach frykcyjnych).

Bez względu na typ zaburzenia, z którym mamy do czynienia, mężczyzna zazwyczaj obwinia się za niemożność doprowadzenia swojej partnerki do orgazmu, co w ogólnym rozrachunku może doprowadzić do rozwoju nerwicy, depresji oraz wtórnej impotencji. Najważniejszym elementem terapii staje się więc zrozumienie i wsparcie psychologiczne, które zbyt szybko szczytujący partner powinien otrzymywać od swojej ukochanej.

Skąd bierze się przedwczesny wytrysk i jakie są przyczyny jego występowania? Chociaż PW może mieć postać pierwotną, to lekarze w większości mają do czynienia z jego formą wtórną. Takie zaburzenie może być skutkiem stanów zapalnych zewnętrznych narządów płciowych oraz prostaty, rozmaitych schorzeń neurologicznych, a także czynników psychogennych (negatywna postawa wobec kobiet, przewlekły stres, lęk przed niezaspokojeniem potrzeb drugiej osoby). Zdarza się również, że przedwczesny wytrysk występuje wyłącznie w towarzystwie jednej partnerki, a w obecności innych kobiet dochodzi do prawidłowych reakcji seksualnych.

SPOSOBY I TECHNIKI OPÓŹNIENIA WYTRYSKU

PSYCHOTERAPIA – o swoich problemach najlepiej porozmawiać z seksuologiem, w celu wyeliminowania natrętnych myśli i przejęcia kontroli nad łóżkowym stresem. Głównym założeniem terapii jest podniesienie samooceny mężczyzny, jego pewności siebie i zaszczepienia w nim chęci, do podjęcia większych starań. Badania wskazują, że najlepsze efekty daje nauka panowania nad pobudzeniem seksualnym, poprzez wykonywanie powolnych i namiętnych ruchów w ciele partnerki, przy jednoczesnym skupieniu uwagi na regularności i głębokości oddechów. Podniecenie powinno utrzymywać się na stałym poziomie plateau, czyli poniżej odruchu ejakulacji, a powyżej stanu umożliwiającego utrzymanie erekcji. W chwili gdy mężczyzna poczuje zbyt intensywne pobudzenie, powinien zatrzymać się na chwilę i oddychać głęboko, koncentrując swoją uwagę na potrzebie zaspokojenia partnerki. Pomagają też pulsacyjne masaże prostaty, wykonywane za pomocą dwóch palców w połowie odległości pomiędzy workiem mosznowym i odbytem. Kolejnym sposobem na przywrócenie zdolności do odbycia pełnego stosunku seksualnego o satysfakcjonującej obie strony długości jest technika wizualizacji. Polega ona na wyobrażaniu sobie przez mężczyznę intymnej sytuacji, której cały przebieg, krok po kroku, jest zgodny z jego oczekiwaniami i aspiracjami. Cała procedura wymaga poświęcenia przynajmniej 20-30 minut dziennie, ale charakteryzuje się wysoką skutecznością w opóźnianiu ejakulacji i orgazmu.

FARMAKOTERAPIA – obejmuje głównie doustne środki wspomagające sprawność seksualną. Coraz częściej proponowane są także preparaty stosowane zewnętrznie, takie jak miejscowo działające kremy i aerozole. W swoim składzie zawierają one substancje o działaniu znieczulającym (lidokaina, prilokaina), które w wyraźny sposób zmniejszają odczucia seksualne mężczyzny. Niestety takie specyfiki mogą powodować uczulenia, uczucie drętwienia penisa, a w rezultacie utratę erekcji. Przeniesione do dróg rodnych kobiety znacząco redukują jej przyjemne doznania.

Inne metody: Na rynku dostępne są specjalne prezerwatywy opóźniające wytrysk, o wyprofilowanym kształcie i zwiększonej grubości. Co więcej, zawierają one niewielkie ilości lubrykantu, wywołującego efekt krótkotrwałej anestezji. Ich długotrwałe używanie nie jest jednak wskazane, zwłaszcza że istotą walki z PW jest nauka kontroli nad własnym ciałem, a nie chemiczne tłumienie naturalnych reakcji organizmu.

Jak oceniasz ten wpis?