zdrowie intymne

Zaburzenia erekcji

Wzwód (erekcja) to stan, w którym członek jest na tyle powiększony i sztywny, że możliwe jest odbycie stosunku seksualnego. Zaburzenia erekcji występują wtedy, gdy niemożliwe jest uzyskanie i/lub utrzymanie sztywności członka umożliwiającej odbycie satysfakcjonującego stosunku seksualnego. Jest to częsty problem, który może dotyczyć nawet 17 % mężczyzn w populacji europejskiej.

Przyczyny

Do najczęstszych przyczyn zaburzeń erekcji należą przyczyny naczyniowe, neurogenne oraz hormonalne. Niejednokrotnie stwierdza się dwie lub więcej przyczyn zaburzeń wzwodu u jednego mężczyzny.

Przyczyny psychologiczne:

zaburzenia libido;
stres;
nieprawidłowe relacje między partnerami;
obniżone poczucie własnej wartości/pewności siebie;
rutyna w życiu seksualnym.

Za psychogennym podłożem zaburzeń mogą przemawiać: nagłe pojawienie się zaburzeń u młodego mężczyzny przy prawidłowym libido (pożądaniu seksualnym) oraz prawidłowo występujących spontanicznych porannych erekcjach.

Choroby neurologiczne i psychiatryczne:

przebyte urazy kręgosłupa;
przebyte urazy mózgu;
choroba Alzheimera;
choroba Parkinsona;
Stwardnienie rozsiane;
uszkodzenie nerwów po przebytej operacji prostaty;
choroby psychiatryczne (depresja, schizofrenia).

Choroby naczyniowe:

miażdżyca;
nadciśnienie tętnicze;
uszkodzenie naczyń w przebiegu cukrzycy – zwłaszcza źle kontrolowanej, wieloletniej. W cukrzycy dodatkowo występuje uszkodzenie nerwów, co jest kolejnym mechanizmem mogącym prowadzić do zaburzeń erekcji.

Zaburzenia hormonalne:

niedobór testosteronu;
nadmiar estrogenów (np. w przebiegu marskości wątroby)
nadmiar prolaktyny.

Zaburzenia polekowe:

w przebiegu stosowania leków na nadciśnienie oraz choroby serca (diuretyki tiazydowe, spironolakton, beta-blokery) lub leków przeciwdepresyjnych.

Pozorne zaburzenia erekcji

Pozorne zaburzenia erekcji rozpoznawane są często w poniższych sytuacjach:

W starszym wieku. Wraz z wiekiem zmienia się przebieg erekcji. U starszych mężczyzn wzwód trwa zwykle krócej, a do jego wywołania niezbędna jest czasem stymulacja ręczna lub oralna. Nie jest to więc przejaw choroby, a jedynie odmienność erekcji fizjologiczna dla wieku;
Niecodziennych okoliczności (np. w agencji towarzyskiej);
Zmiany rytmu aktywności seksualnej (np. zwiększona częstość stosunków podczas starania się o dziecko).

Co zrobić w przypadku wystąpienia zaburzeń?

Zaburzenia erekcji mogą mieć charakter przejściowy (np. towarzyszyć stresującym wydarzeniom), jeśli jednak problem utrzymuje się, należy zgłosić się do lekarza. Zaburzeniami erekcji zajmują się m.in. specjaliści urologii oraz specjaliści seksuolologii.

Jak lekarz rozpoznaje przyczynę zaburzeń erekcji?

Lekarz rozpoznaje przyczynę zaburzeń erekcji na podstawie wywiadu, badania lekarskiego (obejmującego także ocenę członka) oraz badań pomocniczych – m.in. badania krwi w którym oznacza się poziom cukru oraz odpowiednich hormonów (aby wykluczyć zaburzenia endokrynologiczne).

Leczenie

W leczeniu zaburzeń erekcji istotne są leczenie przyczynowe obejmujące zmiany stylu życia, intensywne leczenie chorób współistniejących (np. cukrzycy, nadciśnienia tętniczego) oraz leczenie objawowe – obejmujące farmakologiczne i niefarmakologiczne metody „poprawiające erekcję”.

Zmiany stylu życia powinny obejmować:

rezygnację z palenia tytoniu i nadużywania alkoholu,
regularną aktywność fizyczną;
prawidłową dietę;
techniki relaksacyjne mające na celu zmniejszenie negatywnego wpływu stresu na organizm.

Leczenie przyczynowe:

zmniejszenie masy ciała w przypadku otyłości;
leczenie nadciśnienia tętniczego;
leczenie cukrzycy, dbanie o prawidłowy poziom cukru we krwi;
przyjmowanie testosteronu w przypadkach, gdy potwierdzono jego niedobór;
operacje rekonstrukcyjne członka lub naczyń go zaopatrujących (np. po urazach).

Leczenie objawowe ma trzy stopnie w zależności od nasilenia zaburzeń oraz nieskuteczności uprzednio stosowanych metod i obejmuje:

Leczenie farmakologiczne, urządzenia próżniowe oraz psychoterapię;
Iniekcje (wstrzyknięcia) do ciał jamistych lub podawanie do cewki moczowej preparatów poprawiających erekcję;
Wszczepienie protezy prącia, gdy powyższe metody okażą się nieskuteczne.

Lekami najczęściej wykorzystywanymi w leczeniu zaburzeń wzwodu są tzw. inhibitory 5-fosfodiesterazy, zwane też lekami „z grupy Viagry” do których nalezą sildenafil, wardenafil, tadalafil, awanafil. Ich działanie polega na zwiększeniu uwalniania tlenku azotu – substancji, która wywołuje wzwód. Aby zaczęły działać niezbędna jest wcześniejsza stymulacja seksualna. Leki te mogą mieć gorszą skuteczność, a nawet być nieskuteczne w chorobach, w których zaburzone jest wytwarzanie tlenku azotu (m.in. w cukrzycy oraz chorobach układu krążenia). Wszystkie leki z tej grupy dostępne są na receptę, za 100% odpłatnością.

[fot]

Urządzenia próżniowe

Jest to stosunkowo tanie oraz bezpieczne rozwiązanie, jednakże nie powinno być stosowane w przypadku nieprawidłowości w budowie członka, niewyjaśnionego priapizmu (długotrwały bolesny wzwód) oraz zaburzeń krzepnięcia (np. stosowania leków typu Acenokumarol, Warfin, Xarelto).
Tego typu aparaty mają postać walca, w którym umieszcza się członek. Na końcu znajduje się mechanizm, który pozwala na wytworzenie ujemnego ciśnienia wewnątrz walca, co powoduje „ściąganie krwi” do ciał jamistych. Na końcu, u podstawy członka umieszcza się pierścień, który zapobiega odpłynięciu krwi. Erekcję uzyskuje się zwykle w czasie kilku minut. Pierścień należy usunąć najpóźniej po 30 minutach od momentu założenia.
Możliwe działania niepożądane obejmują: bolesność członka, przejściowe zasinienie członka, wiotkość podstawy członka utrudniającą współżycie.

Iniekcje w ciała jamiste

Iniekcje, czyli wstrzyknięcia do ciał jamistych są bardziej inwazyjną metodą leczenia i obecnie są stosowane głównie w przypadku nieskuteczności leków doustnych lub przeciwwskazań do ich stosowania. Do leków podawanych miejscowo należą : papaweryna, fentolamina, prostaglandyna E1 (alprostadil), które mogą być także łączone w jednym zastrzyku. Alprostadil jest także dostępny w postaci czopków, podawanych do wnętrza cewki moczowej.
Mechanizm działania wymienionych leków polega na wywoływaniu rozkurczu mięśniówki naczyń tętniczych oraz ciał jamistych prącia, co ułatwia napływ krwi do członka i erekcję.

Przeciwwskazania:

zniekształcenia anatomiczne prącia;
stulejka;
choroby predysponujące do przetrwałego wzwodu (np. anemia sierpowatokrwinkowa, białaczki, szpiczak mnogi);
proteza prącia;
przeciwwskazania do aktywności seksualnej (np. ciężkie choroby kardiologiczne);
zaburzenia krzepliwości, przyjmowanie leków „rozrzedzających krew” (np. Acenokumarol, Warfin, Xarelto);
choroby psychiczne.

Możliwe powikłania:

ból podczas podawania zastrzyku,
przedłużony wzwód,
spadek ciśnienia tętniczego i/lub szybkie bicie serca,
krwiaki ciał jamistych lub ich zapalenie,
uszkodzenie cewki moczowej.
zwłóknienia prowadzące do skrzywienia członka.

Leczenie jest prowadzone początkowo w gabinecie lekarskim, a po ustaleniu optymalnej dawki leku i opanowaniu przez pacjenta samodzielnego wykonywania zastrzyków, w warunkach domowych.
Iniekcje nie mogą być stosowane częściej niż trzy razy w tygodniu oraz w odstępach mniejszych niż 24 godziny.

Metody operacyjne

Wśród dostępnych metod operacyjnych najbardziej funkcjonalnym rozwiązaniem wydaje się być wszczepienie hydraulicznej protezy prącia. Choć w Stanach Zjednoczonych oraz Europie Zachodniej leczenie tego rodzaju stosowano już w ubiegłym wieku, w Polsce jest to metoda wciąż mało popularna.
Leczenie tego rodzaju stosuje się w przypadkach, gdy inne metody leczenia zaburzeń wzwodu okazały się nieskuteczne. Sama metoda pozwala na osiągnięcie satysfakcjonującej jakości życia seksualnego oraz ma kilkunastoletni okres gwarantowanej funkcjonalności. Użytkowanie protezy polega na jej „napompowaniu” przed stosunkiem.

Jak oceniasz ten wpis?